Bericht van Walking Angel

Beste vrienden,

het wordt tijd dat ik zelf eens iets van mij laat horen.




In mijn dagboek kan ik lezen: Zaterdag 22 september 2007; Carriòn de los Condes. Gisteren avond hadden wij een gezellig etentje met een Amerikaans echtpaar, een Canadese, een Vietnamese en een Fransman. De Canadese vrouw,Lorraine, zei laten we van elkaar wat foto's nemen en als wij elkaar niet meer moesten zien, laten we dan afspreken op 7 en op 8 oktober om 18 uur voor de kathedraal van Santiago de Compostela om elkaar daar weer te zien, want ik heb de indruk dat ons groepje uit elkaar ging vallen.
Zij bedoelde daarmee dat Jean-Noël en ik veel te sterk voor hen waren en dat wij gingen vooruit lopen. Zij had gelijk maar het draaide helemaal anders dan we dachten. Ik voelde mij niet echt honderd procent maar ik heb daar niets van gezegd. 's Nachts slecht geslapen. Ik voelde een lichte druk op mijn borst en linker arm. Ik heb wat rondgelopen in de slaapzaal en het ging wat beter. Tenslotte ben ik in slaap gevallen.
's Morgens normaal opgestaan, mijn rugzak gepakt, een klein ontbijt en vertrokken met Jean-Noël. Al na 100 m voelde ik dat het niet ging. Ik zei tegen Jean-Noël dat hij maar alleen verder moest en dat ik hem later wel zou inhalen. Toen hij uit zicht was ben ik onmiddellijk naar een Medisch centrum gegaan.
Ze begrepen mijn uitleg en namen een elektrocardiogram. Er werd mij verteld dat er een kleinigheidje haperde en dat het best was om eens naar een hospitaal te gaan.
De snelheid waarop ik in de ambulance gebracht werd en de snelheid van de ambulance zelf deed mij toen vermoeden dat het iets meer was dan een kleinigheidje.

In Palencia werd ik dan op de hoogte gebracht dat ik een lichte hartinfarct had gehad en dat ik dinsdag naar het universitair ziekenhuis van Paladolid zou worden overgebracht voor het plaatsen van stents.

Ondertussen ben ik door tussenkomst van de verzekering terug thuis en zijn alle narigheden weeral vergeten. Nog een tijdje herstellen en dan kan ik weer alles doen wat ik vroeger deed

Mijn avontuur heeft bijna 90 dagen geduurd, ik heb ongeveer 2.200 km te voet afgelegd en moest er nog maar 400 km (+- 17 dagen) meer doen om in Santiago aan te komen. Het is anders uitgedraaid. Ik heb geen "Compostela" gekregen en heb Santiago niet gezien, maar ik heb mijn verhaal, mijn ervaringen en mijn ontmoetingen. Ik ben geen held met veel onderscheidingen. Mijn tocht was er een van nadenken, van mensen te zien. Met goede en minder goede dagen. Wat ik geleerd heb is om eenvoudig en nederig te zijn en op de grond te blijven staan en niet te gaan zweven.
Nu kan ik een punt zetten achter deze tocht.

Mocht je ooit zin hebben om naar Santiago de Compostela te gaan doe het dan zo vlug mogelijk. Stel het niet te lang uit. Het is de moeite waard en ik wil mijn ervaringen met jou delen
Veel van mijn ervaringen heb ik in een dagboek geschreven. Ik moet het nog in een leesbare tekst overzetten en dan wil ik het wel publiceren. Dat is een werkje voor de komende weken.

Hartelijk dank voor al de sympathie en de steun dat ik van jullie kreeg.
Het verwonderd mij en het doet mij deugd dat er zoveel mensen mijn tocht gevolgd hebben.

Tot ziens

Herman.